Wspólnota

Na zakończenie rozważania Bożego planu zbawienia ludzi, trzeba podjąć zagadnienie, które mieści w sobie wcześniejsze i dlatego jest najważniejsze.

O wadze i ciężarze gatunkowym zagadnienia świadczy fakt, że Bóg przygotowywał ludzi przez 1000 lat, aby swój zamysł w sprawie tego tematu zrealizować.

Co to jest?

Mowa o tym jest już w Starym testamencie. Podczas wędrówki Izraelitów przez pustynię do Ziemi Obiecanej Jahwe nakazał Żydom świętować w określone dni. Przeczytaj jak wyglądało to świętowanie:

• Szabat. "Dalej Pan powiedział do Mojżesza: Mów do Izraelitów i powiedz im: Oto czasy święte Pana, na które będziecie wzywać ich zwołaniami świętymi, to są moje czasy święte! Przez sześć dni praca będzie wykonywana, ale siódmego dnia jest uroczysty szabat, jest zwołanie święte, nie będziecie wykonywać [w tym dniu] żadnej pracy - to jest szabat dla Pana we wszystkich waszych siedzibach"(Kpł 23, 1 3).

• Święto Paschy. " A piętnastego dnia tego miesiąca jest Święto Przaśników dla Pana - przez siedem dni będziecie jedli tylko przaśne chleby. Pierwszego dnia będzie dla was zwołanie święte: nie będziecie wykonywać żadnej pracy. Przez siedem dni będziecie składali w ofierze dla Pana ofiarę spalaną, siódmego dnia będzie święte zwołanie, nie będziecie [w tym dniu] wykonywać żadnej pracy"(w. 6 7).

• Święto tygodni (Pięćdziesiątnica). " Tego samego dnia zwołacie lud. Będzie to dla was zwołanie święte. Nie będziecie wykonywać tego dnia żadnej pracy. Jest to ustawa wieczysta we wszystkich waszych siedzibach, dla waszych pokoleń"(w. 21).

• Święto Namiotów."Po czym Pan powiedział do Mojżesza: Powiedz Izraelitom: Piętnastego dnia tego siódmego miesiąca jest Święto Namiotów przez siedem dni dla Pana. Pierwszego dnia jest zwołanie święte: nie będziecie wykonywać żadnej pracy. Przez siedem dni będziecie składać ofiary spalane dla Pana. Ósmego dnia będzie dla was zwołanie święte i złożycie ofiarę spalaną dla Pana"(w. 33 36).

Najważniejsze świata żydowskie Jahwe nazywa Zwołaniem świętm. Zwołanie święte w j. hebrajskim to Kahal. Lud Boży był zwoływany przy pomocy dźwięku rogu, np. na rozpoczęcie Roku Jubileuszowego (Kpł 25, 9). Gdy przetłumaczono Biblię hebrajską na j. grecki, to Kahal zastąpiono słowem Ecclesia (caleo wołać po imieniu), czyli Kościół.

Polskie słowo kościół nie oddaje bogactwa znaczeniowego ecclesii. Pochodzi ono od łacińskiego castellum i oznacza zamek. Rzeczywiście, kiedyś świątynie w Polsce nie tylko wyglądem przypominały zamki ale też spełniały funkcje obronne w wypadku wojny.

Bóg zechciał zwoływać lud. Po co?

Intencję zwoływania ludzi kontynuował Pan Jezus:

"Wtedy przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszystkie choroby i wszelkie słabości. A oto imiona dwunastu apostołów: pierwszy Szymon, zwany Piotrem, i brat jego Andrzej, potem Jakub, syn Zebedeusza, i brat jego Jan, Filip i Bartłomiej, Tomasz i celnik Mateusz, Jakub, syn Alfeusza, i Tadeusz, Szymon Gorliwy i Judasz Iskariota, ten, który Go zdradził." (Mt 10,1-4).

Po całonocnej modlitwie na górze Pan Jezus przywołał dwunastu uczniów. Przywołał dokładnie dwunastu, aby kontynuować opcję ze Starego Przymierza. Bóg wybrał sobie naród i zawarł z nim Przymierze na Górze Synaj. Lud ten był reprezentowany przez 12 pokoleń, wywodzących się od 12 synów Jakuba. 12 to liczba symbolizująca Lud Boży. Jezus przywołał 12 apostołów, aby rozpocząć tworzenie Nowego Ludu Bożego, tego Zwołanego Ludu - Ecclesię - Kościoła. Jahwe zawarł przymierze ze Swym Ludem na Górze Synaj a znakiem przymierza było pokropienie krwią. Natomiast Pan Jezus dał nowy i wieczny znak przymierza - swoją krew, którą wylał na krzyżu.

Ale dlaczego Jezus przywołał?

Dlaczego tyle starania? Po co Kościół?

Odpowiedź podadzą nam następcy 12. apostołów - biskupi zgromadzeni na Soborze Watykańskim II:

"...podobało się jednak Bogu uświęcać i zbawiać ludzi nie pojedynczo, z wykluczeniem wszelkiej wzajemnej między nimi więzi, lecz uczynić z nich lud, który by Go poznawał i w prawdzie i święcie Mu służył (KK 9)."

Kościół, czyli Ekklesia zwołany przez Boga Lud. Bóg chce nas RAZEM. Chce nas razem zbawiać i chce abyśmy razem Go uwielbiali! To dlatego sakramenty, poprzez które Trójjedyny Bóg nas zbawia i uświęca, powinny być sprawowane we wspólnocie. Ideałem jest, aby nawet najbardziej indywidualny sakrament pokuty był poprzedzony wspólnym nabożeństwem i na koniec wspólnym dziękczynieniem.

Nie muszę nadmieniać, że ci chrześcijanie, którzy mówią, że są wierzący, ale niepraktykujący, są w wielkim błędzie. Bo marnują swoją wiarę; ona ich nie zbawi. Zbawić ich może tylko Jezus, ale we wspólnocie Kościoła.

Skoro Pan Jezus chce wszystkich zgromadzić przy sobie jako Eklezję, jako Kościół to logiczne jest, aby jak najwięcej ludzi było zwołanymi przez Boga, a więc, aby Kościół się powiększał.

Naukę o powiększaniu liczebnym Kościoła o Jego wzroście rozwinął św. Paweł. Apostoł narodów porównał Eklezję do Ciała Chrystusa. Wszystkie części tego Ciała są potrzebne i nawzajem się uzupełniają (1 Kor 12).

• Każdy chrześcijanin otrzymał od Ducha Świętego różne dary. Przede wszystkim dary, przy pomocy których może być uległy Jego natchnieniom i w ten sposób prowadzony do świętości. Tych darów jest siedem ( 7 darów Ducha Świętego).

• Bóg daje nam jeszcze inne dary, których celem nie jest nasze osobiste wzrastanie w łasce, świętości, życiu chrześcijańskim zbierając owoce ducha (Ga 5, 22 23). Dary te mają pomóc nam przyciągnąć innych ludzi do Kościoła, no bo spodobało się Bogu zbawić ludzi w Kościele a nie indywidualnie. Św. Paweł nazwał te dary charyzmatami  a św. Tomasz z Akwinu podał ich definicję: Charyzmaty są to darmowe dary Boże.

Charyzmaty mogą być:

1. Zwyczajne, np. przekonywające nauczanie;
2. Nadzwyczajne, np. uzdrawianie chorych, cuda.

Logiczne jest, że chrześcijanin, który służy jakimś charyzmatem będzie skuteczny w zdobywaniu ludzi dla Chrystusa, a więc w budowaniu Kościoła.

Kogo Duch Święty wyposaży w charyzmaty?

Czy otrzymają je ci, którzy chcą jakiś wysublimowanych duchowych przeżyć, aby było fajnie na modlitwie?

I na to pytanie odpowie nam św. Paweł w liście do Koryntian. W rozdziale 13 pisze o miłości. Rozdział 12 traktuje o charyzmatach, rozdział 14 też a 12 o miłości:

"Lecz wy starajcie się o większe dary: a ja wam wskażę drogę jeszcze doskonalszą.
Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał,
stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący.
Gdybym też miał dar prorokowania i znał wszystkie tajemnice,
i posiadał wszelką wiedzę, i wszelką [możliwą] wiarę,
tak iż bym góry przenosił,
a miłości bym nie miał, byłbym niczym...."(1 Kor 12, 31-13, 2).

Biorąc pod uwagę kontekst 12 i 14 rozdziału o darach budujących Kościół - Paweł każę starać się o miłość do ...Kościoła!

W innym miejscu powie:

"Mężowie miłujcie żony, bo i Chrystus umiłował Kościół i wydał za niego samego siebie, aby go uświęcić, oczyściwszy obmyciem wodą, któremu towarzyszy słowo, aby osobiście stawić przed sobą Kościół jako chwalebny, nie mający skazy czy zmarszczki, czy czegoś podobnego, lecz aby był święty i nieskalany." (Ef 5, 25 27)

To miłość do Kościoła jest drogą do charyzmatów!

Kościół jest chciany przez Jezusa to zgromadzony wokół Niego lud Boży; zgromadzony wokół zastępcy Jezusa - biskupa Rzymu Papieża; Kościół to przede wszystkim przywołanych Dwunastu i ich następców biskupów.

Widać już wyraźnie, że ludzie najpełniej są Kościołem podczas Eucharystii sprawowanej pod przewodnictwem biskupa (czy biskupa Rzymu Papieża).

Zakończenie

Seminarium Odnowy wiary nie może prowadzić tylko do pogłębienia osobistej wiary i osobistej relacji z Chrystusem. Celem najważniejszym jest świadomość bycia Kościołem, miłość do Kościoła i posługa charyzmatami ewangelizacyjnymi dla budowania Kościoła.